Πως οι παρελάσεις μας πηγαίνουν πίσω στην εποχή της επταετίας ( 1967-1974 ).

Αυτές τις μέρες, απ' όποιο σχολείο και αν τύχει να περάσεις τις τελευταίες ώρες των μαθημάτων, θα βρεις το προαύλιο γεμάτο με μαθητές και μαθήτριες χωρισμένους/ες σε τριάδες και στοιχισμένους/ες να κάνουν πρόβα για την περιβόητη παρέλαση της 25ης Μαρτίου.
Δεκαετίες ολόκληρες το ίδιο βιολί και παρόλα αυτά το μεγαλύτερο μέρος του μαθητόκοσμου και οι γονείς τους δείχνουν να το βρίσκουν απολύτως φυσιολογικό. 
Εν δυο εν δυο ξελαρυγγιάζεται ο κάθε κομπλεξικός, αγροίκος γυμναστής που περιμένει πως και πως τις παρελάσεις προκειμένου να δείξει στον κόσμο ότι υπάρχει κι ότι το μάθημά του είναι σημαντικό κι όχι απλά αυτό που λέμε «η ώρα του παιδιού».
Εν δυο εν δυο φωνάζει και ο κάθε κολλημένος δάσκαλος/καθηγητής που ακολουθεί την ουρά των μαθητών/τριών για να εξασφαλίσει ότι η γαλαρία δε θα λουφάρει και δε θα κουτσομπολεύει κατά τη διάρκεια της απίστευτα βαρετής πρόβας.
Το όλο πακέτο συμπληρώνουν τα σφυρίγματα που δίνουν το ρυθμό – εμένα πάντως μου φέρνουν στο μυαλό την εικόνα του βοσκού που καθοδηγεί τα γίδια του στο βουνό – και τα ιδιαίτερα προσβλητικά σχόλια προς τα άτομα που αδυνατούν να κινούνται σα ρομποτάκια και χαλάνε την ομοιομορφία του συνόλου.
Αν και έχει περάσει ολόκληρη δεκαετία από τότε που τέλειωσα το λύκειο, μου είναι αδύνατο να ξεχάσω την άθλια συμπεριφορά ορισμένων υπανθρώπων που η τάξη μου είχε την ατυχία να τους έχει για καθηγητές. Αυτοί λοιπόν οι «κύριοι» έβρισκαν στο διάστημα πριν τις παρελάσεις την ευκαιρία που έψαχναν ώστε να προσβάλλουν άσχημα ορισμένους/ες μαθητές/τριες μπροστά σε ολόκληρο το σχολείο που έπαιρνε μέρος στην πρόβα. 
Συχνά τα θύματα ήταν άριστοι/ες μαθητές/τριες που οι εν λόγω σκατοκαθηγητές δεν μπορούσαν να εκδικηθούν αφήνοντας τους/τες κάτω απ' τη βάση στα μαθήματα ενώ άλλες φορές το κράξιμο είχε στόχο ολόκληρα τμήματα. 

Για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ θα αναφέρω μερικά από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα απαράδεκτης και χυδαίας συμπεριφοράς που έχουν πέσει στην αντίληψη μου.

Ένας καθηγητής σταμάτησε την πρόβα επειδή εντόπισε μια μαθήτρια που πήγαινε με λάθος βήμα. Πήγε προς το μέρος της και άρχισε να φωνάζει «Χαζό είσαι παιδάκι μου; Δεν ξέρεις ποιο είναι το αριστερό σου πόδι και ποιο το δεξί; Συμμετέχεις και στο χορευτικό τρομάρα σου! Θα σταματάμε κάθε τρεις και λίγο για χάρη σου επειδή πας λάθος και παρασύρεις τους υπόλοιπους;». 
Περιττό να πω ότι η μαθήτρια είχε κοκκινίσει απ' τη ντροπή της καθώς είχαν γυρίσει και την κοίταζαν κοντά στα 200 άτομα τα οποία χασκογελούσαν.

Μια γυμνάστρια άρχισε να κοροϊδεύει ένα τμήμα κοριτσιών που παρέλαζαν άκεφα στο προαύλιο μετά από μια σχεδόν δίωρη προετοιμασία. Συνόδευε στο πλάι σχολιάζοντας «Κοιτάξτε χάλια. Πάει, θα ξεφτιλιστούμε στην παρέλαση! Ορίστε οι σύγχρονες γυναίκες, οι νέες Ελληνίδες. Με κάτι τέτοιες θα προκόψουμε σίγουρα! Καμπούρες, κακομοιριασμένες, ιδρωμένες λες και τις βάλαμε να σκάψουν! Άντε πάρτε τα πόδια σας ρε! Ψηλά το κεφάλι και τους ώμους! Μου πηγαίνετε σέρνοντας σαν τις γερόντισσες. Μήπως να σας φέρουμε και κάνα πι;». 

 
Ένας άλλος καθηγητής είχε θυμώσει με τις κοπέλες του λυκείου που δε σήκωναν τα χέρια τους μέχρι το ύψος των ώμων και περπατούσαν σα να πήγαιναν για βόλτα. Χωρίς λοιπόν να χάσει ευκαιρία έχυσε το δηλητήριο του λέγοντας «Τα χεράκια τα έχετε για να συμβαδίζουν με το βήμα. Μ' άκουσες Ράνια, κι εσύ Στέλλα και οι υπόλοιπες; Τι τα κρατάτε κάτω; Για να ξύνεστε; Σας τρώει ο κώλος σας ή μήπως σας σφήνωσε μέσα το βρακί και προσπαθείτε να το βγάλετε; Εδώ δεν είναι καμιά καφετέρια να κουβεντιάζετε και να κάνετε πλάκα. Για συμμαζευτείτε γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα.»


Στην πρόβα ένας μαθητής που ήταν αρκετά κοντός βρισκόταν ανάμεσα στους μαθητές των πρώτων τριάδων που ήταν αισθητά ψηλότεροι του (είχε πάει εκεί για να είναι με την παρέα του). 
Ένας ξινός καθηγητής τον παρατήρησε. Τσαντισμένος, πήγε να ζητήσει εξηγήσεις γι' αυτό. Τους ρωτάει λοιπόν «Τι συμβαίνει εδώ;» και στη συνέχεια απευθυνόμενος στον κοντό μαθητή «Έχεις καμία δουλειά εδώ πέρα; Σε ρωτάω! Στραβός είσαι; Στις σειρές πάμε με βάση το ύψος. Δεν πάει ο καθένας όπου του καπνίσει! Η θέση σου είναι πίσω. Κατάλαβες;». 
Έπειτα ο καθηγητής είπε αρκετά δυνατά στο γυμναστή δίπλα του «Μπλέξαμε! Έχουμε το κάθε παράλυτο και πρέπει να του λέμε που θα πηγαίνει λες και είμαστε ταξιθέτες!». 

Μια κοπέλα που είχε θέση διμοιρίτισσας μεταξύ ενός τμήματος αγοριών και ενός κοριτσιών δέχθηκε άσχημα σχόλια από καθηγητές επειδή δε μπορούσε να κρατήσει τις σωστές αποστάσεις και ένιωθε αμηχανία. Είπαν γι' αυτή «Κοιτάξτε ρε που πήγε και κόλλησε! Πίσω απ' τα αγόρια. Λες και δεν έχει ξαναδεί στη ζωή της!»,«Απορώ πως τα πάει καλά στα μαθήματα. Μα τέτοιο ούφο, να μην καταλαβαίνει που είναι η μέση! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι στραβοκάνα και περπατάει σα χεσμένη. Χίλιες φορές καλύτερα να βάζαμε μια άλλη στη θέση της αλλά μας έφαγε η αξιοκρατία βλέπεις!»,«Τώρα τη βλέπεις με παντελόνι αλλά τι θα γίνει στην παρέλαση που θα έρθει με τη φούστα της ; Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι, θα γελάσει και ο κάθε πικραμένος!» 

Έχω δει δεκάδες παρόμοια περιστατικά, όμως αυτό που είδα πριν τρία χρόνια σε ένα δημοτικό σχολείο πραγματικά με εξόργισε. 
Ήταν η τελευταία ώρα των μαθημάτων και περίμενα μαζί με άλλα άτομα να σχολάσουν τα παιδιά. Έπρεπε να πάρω την κόρη μιας γνωστής μου επειδή οι γονείς της έλλειπαν για κάτι δουλειές και δε μπορούσαν να περάσουν οι ίδιοι από εκεί. 
Οι μαθητές δεν ήταν στις τάξεις τους αλλά τους είχαν κατεβάσει κάτω να κάνουν προετοιμασία για την παρέλαση. Εκείνη θα ήταν η τελική πρόβα και οι γυμναστές μαζί με τους υπόλοιπους δασκάλους ήθελαν να είναι τα πάντα στην εντέλεια. 
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι απ' τα μεγάφωνα του σχολείου ακούγονταν στρατιωτικά εμβατήρια να παίζουν στη διαπασών. Όταν ήμουν η ίδια μαθήτρια ποτέ δε γινόταν κάτι τέτοιο – στην περιοχή μου τουλάχιστον. 
Μια γιαγιά που περίμενε μαζί με τους γονείς των μαθητών ανέφερε χαρακτηριστικά ότι απ' την εποχή της χούντας είχε να ακούσει τέτοια εμβατήρια σε πρόβα δημοτικού σχολείου! 
Εκείνη τη μέρα είχε καύσωνα και πραγματικά μας είχε βαρέσει η ζέστη στο κεφάλι. Δεν υπήρχε ούτε ένα μέρος με ίσκιο έξω απ' την περίφραξη του σχολείου. Ούτε βέβαια και οι μαθητές μέσα περνούσαν καλύτερα. Έκαναν συνέχεια γύρους στο προαύλιο κάτω απ' τον καυτό ήλιο και η πρόβα φαινόταν πραγματικά ατελείωτη. 
Σε κάποια φάση λέει λοιπόν ο διευθυντής στα κορίτσια «Εσείς μια χαρά τα πάτε. Δε χρειάζεστε περισσότερη προετοιμασία. Μπορείτε να πάτε μέσα να καθίσετε ή να φύγετε αν έχουν έρθει οι γονείς σας.» 
Τα κορίτσια άλλο που δε θέλανε. Σκόρπισαν στη στιγμή. Έτσι έμειναν μόνο τα αγόρια. Ο διευθυντής ήταν πολύ θυμωμένος μαζί τους. Γυρίζει και τους λέει «Έτσι θα παρελάσετε ρε; Πηγαίνετε λες και έχετε χεστεί πάνω σας, σα βόιδια ενώ οι συμμαθήτριες σας έσκισαν. Το καλό που σας θέλω, για συμμορφωθείτε γιατί θα σας κρατήσω όσο χρειαστεί μέχρι να δω κάτι της προκοπής. Είστε πολύ γελασμένοι αν νομίζετε ότι θα επιτρέψω στο κάθε βλαμμένο να με κάνει ρεζίλι στους θεατές. Όποιος δεν παρουσιαστεί στην παρέλαση αλίμονο του! Αλλά και όποιος κάνει καμιά χαλάστρα και πάει λάθος θα έχει να κάνει μαζί μου. Καταλάβατε;» 
Στη συνέχεια αρχίσανε πάλι την πρόβα. Τα αγόρια είχαν φτάσει στα όρια τους. Σκούπιζαν με τα χέρια τον ιδρώτα απ' τα μέτωπα τους ενώ τα ρούχα τους είχαν κολλήσει πάνω τους. Είχαν λαχανιάσει και έσερναν τα πόδια τους. Αρκετά άτομα είχαν φτάσει στα πρόθυρα της λιποθυμίας και το τελευταίο πράγμα που τα ένοιαζε εκείνη τη στιγμή ήταν οι απαιτήσεις του ψωνισμένου – σκατοφασίστα διευθυντή. 
Άρχισαν λοιπόν να του ζητούν επίμονα να διακόψουν και να πάνε στη σκιά. Ο ίδιος όμως και οι δάσκαλοι – γλείφτες του δεν έδειχναν να έχουν καμία συναίσθηση της όλης κατάστασης. Τους ενδιέφερε μόνο η εικόνα του σχολείου τους στην παρέλαση.
Ο διευθυντής πλέον ήταν έξαλλος από θυμό βλέποντας τα αγόρια να είναι έτοιμα να καταρρεύσουν. 
Ξεχύθηκε προς το μέρος τους και άρχισε να ουρλιάζει μες στα μούτρα τους «Τι σκατά είναι αυτά γαμώ την πουτάνα σας γαμώ; Ψηλά τα κεφάλια ρε! Ίσιος ο κορμός! Άντε μη σας πάρει ο διάολος! Μ' ακούσατε; Που θα μου πείτε κιόλας ότι κουραστήκατε! Δε με ξέρετε καλά εμένα, θα σας κάνω να φτύσετε το γάλα της μάνας σας!» 
Όπου έβλεπε άτομα να καμπουριάζουν, να σέρνουν τα πόδια τους και να μένουν πίσω, τα τράβαγε μπροστά και τους ίσιωνε την πλάτη με το ζόρι ενώ παράλληλα τα αποκαλούσε ψοφίμια, καραγκιόζηδες και μαμμόθρεφτα. 
Οι γονείς, που ήταν κλειδωμένοι έξω απ' την πύλη του σχολείου, παρακολουθούσαν μουδιασμένοι. Είχαν αντιληφθεί ότι το πράγμα είχε ξεφύγει αλλά δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν. 
Σύντομα η κατάσταση θα χειροτέρευε. Οι μαθητές παίρνοντας από μόνοι τους πρωτοβουλία διέλυσαν τις τριάδες τους και έγραψαν την πρόβα στα παλιά τους τα παπούτσια. 
Άλλοι έτρεξαν προς τις βρύσες όπου έβαλαν από κάτω τα κεφάλια τους να δροσιστούν και άλλοι αναζήτησαν καταφύγιο απ' τον καύσωνα στη σκιά των δέντρων. 
Ο διευθυντής αρχικά έμεινε εμβρόντητος. Δε μπορούσε να πιστέψει ότι οι μαθητές τόλμησαν να του πάνε κόντρα και να αμφισβητήσουν την αυτού μεγαλειότητα του! 
Όταν όμως κατάλαβε τι ακριβώς είχε γίνει άρχισε να τρέχει ξοπίσω τους και να επιδίδεται σε τραμπουκισμούς. 
Τα καντήλια και οι χριστοπαναγίες έπεφταν βροχή. Μετά έμπηξε τις αγριοφωνάρες «Που πάτε ρε ζωοποιημένα πράγματα; Σας έδωσα εγώ την άδεια; Σας είπα εγώ ρε να σταματήσετε; Πως τολμήσατε; Τσακιστείτε πίσω στις θέσεις σας τώρα μη σας πάρει και σας σηκώσει! Όταν λέω κάτι θα κάθεστε κλαρίνο! Εδώ είναι σχολείο και όχι γήπεδο να κάνει ο καθένας ότι του καπνίσει! Θα σας δείξω εγώ ποιος κάνει κουμάντο εδώ μέσα! Μου σηκώσατε μπαϊράκι αλλά δε θα σας περάσει!» 
Κατευθύνθηκε προς τα αγόρια που κάθονταν κάτω απ' τα δέντρα, ακόμα λαχανιασμένα και ιδρωμένα. Βούτηξε κάποια από τη μπλούζα και τα προσέβαλε φωνάζοντας τους «Ούτε μια ώρα δεν κάνατε πρόβα και λαχανιάσατε; Μου έχετε βγάλει τις γλώσσες σας έξω σαν τα σκυλιά! Αγόρια είσαστε εσείς ρε; Ντροπή σας! Τέτοιοι ξεφτίλες σαν και σας είναι για να φοράνε φουστανάκια μόνο! Παλιοπαράλυτα! Άι σιχτίρ με όλους σας!» 

Λίγο αργότερα και αφού τέλειωσε το παραλήρημα του, οι πύλες του σχολείου άνοιξαν. Αρκετοί γονείς ήταν προβληματισμένοι με αυτά που είχαν παρακολουθήσει αλλά δεν ήθελαν να τσακωθούν εκείνη τη στιγμή με το διευθυντή ο οποίος είναι ιδιαίτερα οξύθυμος και απ' ότι πληροφορήθηκα αλκοολικός.
Μερικοί μάλιστα ήταν της άποψης ότι προτιμούν ένα σχολείο με σκληρή πειθαρχία έστω και αν φτάνει στα όρια της υπερβολής παρά ένα με χαλαρό περιβάλλον που ευνοεί την αναρχία!
Μόνο μια μητέρα το είχε πάρει πολύ βαριά και βλαστημούσε που το φτηνό κινητό της δεν είχε δυνατότητα καταγραφής βίντεο. Ήθελε τόσο πολύ να έχει στα χέρια της ένα ντοκουμέντο για να καταγγείλει το περιστατικό στην επιθεώρηση. 
Όμως οι περισσότεροι γονείς δεν ήθελαν και τόσο να τραβήξουν τα άκρα γιατί τα καψώνια και οι λεκτικές επιθέσεις είχαν στόχο μόνο τα αγόρια. 
Αν αυτό είχε γίνει με τα κορίτσια τότε θα τον έκαναν τον τραμπούκο διευθυντή του αλατιού. Όπως είπε ένας πατέρας «Αγόρια είναι. Άστα να συνηθίζουν σε τέτοιο περιβάλλον. Άμα πάμε και κάνουμε φασαρία θα τα βλάψουμε περισσότερο. Δεν πρέπει να είναι τόσο ευαίσθητα. Πως θα πάνε αργότερα φαντάροι; Νομίζετε στο στρατό θα τους φέρονται με το σεις και με το σας;» 
Έτσι έληξε η υπόθεση και μάλιστα στην παρέλαση πήγε σύσσωμο το σχολείο – ως συνήθως γίνεται στην επαρχία όπου δεν επιλέγεται μόνο η αφρόκρεμα που θα το αντιπροσωπεύσει.
Αν οι γονείς σέβονταν περισσότερο τα παιδιά τους, σε καμία περίπτωση δε θα τα άφηναν να ενισχύουν και να διαιωνίζουν αυτό τον ξεφτιλισμένο θεσμό που βρωμάει φασισμό και στρατοκρατία.
Η προετοιμασία και μόνο της παρέλασης στα σχολεία αφήνει ένα σωρό περιθώρια για την προσβολή της αξιοπρέπειας κάθε μαθητή/τριας.
Είναι δυνατό να επιτρέπουμε στο κάθε φασιστόμουτρο που έχει θέση καθηγητή ή δασκάλου να προσβάλει άτομα που λόγω της θέσης τους δεν έχουν καν τη δυνατότητα να του αντιμιλήσουν;
Και όσοι πιπιλάνε την καραμέλα περί αγωνιστών του 1821 που πρέπει σώνει και καλά να τιμηθούν με παρελάσεις ας θυμηθούν ότι οι εξεγερμένοι του ελλαδικού χώρου ήταν άνθρωποι με πάθος για την ελευθερία που τα έπαιξαν όλα για όλα προκειμένου να ξεφύγουν απ' τη μιζέρια της ραγιάδικης ζωής. 
Την επανάσταση δεν την έκαναν οι γλείφτες της τότε εξουσίας ούτε αυτοί που ήταν ραγιάδες στην ψυχή. Μια παρέλαση από άβουλα όντα, υποταγμένα στους τωρινούς εξουσιαστές αποτελεί τη χειρότερη προσβολή στη μνήμη ενός αγώνα που είχε πολλά αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά και μια σημαντική κοινωνική διάσταση – κι όχι απλά εθνικιστική όπως διδάσκουν τα επίσημα βιβλία ιστορίας.

Μάλιστα αυτή τη φορά το θράσος των μελών της άρχουσας τάξης έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Παρά την έντονη απέχθεια που προκαλούν στον κόσμο, θα βρεθούν και πάλι στις εξέδρες των επισήμων έχοντας την απαίτηση να λάβουν τιμές από το μαθητόκοσμο και τους θεατές.
Μόνο που θα είναι περιτριγυρισμένοι από πάνοπλους ειδικούς φρουρούς και αστυνομικούς για να εμποδίσουν μια επανάληψη των γεγονότων που έλαβαν χώρα στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. 
Τα δελτία ειδήσεων έχουν αρχίσει ήδη να τρομοκρατούν τους πολίτες αναφερόμενα στα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας που θα ισχύσουν τις επόμενες μέρες ενώ διάφοροι πολιτικοί προειδοποιούν ότι τα γιαουρτώματα, αλευρώματα κτλ αυτή τη φορά δε θα γίνουν ανεκτά αλλά θα αντιμετωπιστούν ως χουλιγκανισμός.
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα χούντας που επικρατεί, τους αξίζει και με το παραπάνω να τους γράψουμε εκεί που δεν παίρνει μελάνι. Γι' αυτό λοιπόν:
                               
         ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ
    
             ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΙΜΟΥΝΤΑΙ 
                 ΜΕ ΝΕΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ

Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στη διεύθυνση http://eleftheria111.wordpress.com στις 21/03/2012.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

                                         ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

Οι παρελάσεις είναι φασιστικές εκδηλώσεις. Καθιερώθηκαν στην Ελλάδα από το δικτάτορα Ι. Μεταξά ο οποίος ήθελε να μιμηθεί τους Χίτλερ και Μουσολίνι.

Οι παρελάσεις έχουν ως στόχο να συνηθίσουν τους νέους στην τυφλή υπακοή και τη στρατιωτική πειθαρχία. Στην παρέλαση εκμηδενίζεται η προσωπικότητα του κάθε ατόμου καθώς όλοι πρέπει να είναι ντυμένοι με τα ίδια ρούχα και να κάνουν τις ίδιες κινήσεις ενώ η συμμετοχή των μαθητών επιτυγχάνεται πολλές φορές μετά από απειλές για κακούς βαθμούς ή αποβολή αν δεν πάρουν μέρος σε αυτή την ανοησία.

Οι παρελάσεις δεν έχουν καμία σχέση με τη γνώση ούτε προσφέρουν κάτι στους μαθητές.Εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.Αυτοί που έχουν την εξουσία βλέπουν στα πρόσωπα των νέων τους καινούριους στρατιώτες τους, δηλαδή τα πρόβατα που θα καταλήξουν στο σφαγείο όταν αποφασίσουν να κάνουν πόλεμο. Για τους στρατοκράτες ο κάθε νέος, μαθητής είναι απλά ένα κομμάτι κρέας το οποίο θα χρησιμοποιήσουν για να πετύχουν τα σχέδιά τους. Γι' αυτό το λόγο χρησιμοποιούν τις παρελάσεις για να μετρήσουν πόσο στρατό θα έχουν σε μερικά χρόνια.

Οι γονείς απ' την άλλη καμαρώνουν βλέποντας τα παιδιά τους να παρελάζουν αλλά ούτε που φαντάζονται τι κρύβει το μέλλον. Αν γίνει πόλεμος αυτοί οι νέοι θα σταλούν στο μέτωπο και εκεί πολλοί θα αφήσουν τα κόκαλά τους.

Μπορεί κάποιοι να πουν ότι είμαστε υπερβολικοί κι ότι δεν υπάρχει κίνδυνος

για πόλεμο αλλά εμείς τους απαντούμε ότι κανένας πόλεμος δε γίνεται χωρίς

να έχει προηγηθεί η κατάλληλη προετοιμασία στον ιδεολογικό τομέα. Για να είναι η νεολαία έτοιμη για πόλεμο πρέπει να έχει μεγαλώσει σύμφωνα με τα εθνικιστικά ιδεώδη, να μισεί τους ξένους λαούς και να ακολουθεί πιστά τους ηγέτες της χώρας. Όλα αυτά μπορούν να επιτευχθούν μέσω της εθνικιστικής προπαγάνδας στα σχολεία, μέσω της προβολής ρατσιστικών απόψεων και αντιμεταναστευτικών ενεργειών καθώς και μέσω της συκοφάντησης όσων αντιστέκονται σε όλες αυτές τις φασιστικές πρακτικές.

Η κοινωνία έχει ξεπέσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να θαυμάζει και να θεωρεί πρότυπα όσους φοιτούν στις στρατιωτικές σχολές για να γίνουν σε λίγα

χρόνια μισθωτοί δολοφόνοι.Ενώ οι αντιρρησίες συνείδησης και όσοι αρνούνται να υπηρετήσουν στο στρατό θεωρούνται ηλίθιοι, πούστηδες, ρομαντικοί ή πράκτορες των Τούρκων!

Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει κάποια στιγμή ότι εχθροί του δεν είναι οι άλλοι λαοί αλλά όλοι αυτοί που εξουσιάζουν τον πλανήτη και πίνουν το αίμα των εργαζόμενων σε κάθε χώρα.Οι πόλεμοι γίνονται επειδή κάθε εξουσιαστής θέλει να έχει υπό τον έλεγχό του όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές.Αλλά ενώ όλους τους πολέμους τους προκαλούν οι κλίκες των εξουσιαστών,αυτοί που πάνε στο μέτωπο και υποφέρουν είναι οι άνθρωποι του λαού.

Είναι φανερό ότι κυβερνώντες και κυβερνώμενοι δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα.

Γιατί λοιπόν να είμαστε τα πρόβατα της κάθε εξουσίας;

Γιατί να στηρίζουμε τους στρατοκράτες;

Γιατί να καταστρέφουμε τις ζωές μας για χάρη τους;

Ο αγώνας μας πρέπει να είναι ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό και την εξουσία που είναι η ρίζα του κακού.Για έναν κόσμο χωρίς σύνορα και στρατούς.

      ΟΥΤΕ ΣΥΝΟΡΑ ΟΥΤΕ ΣΤΡΑΤΟΙ , ΜΟΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΓΗ

                            Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ,

                       ΟΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΠΑΤΡΙΔΑ