Για το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών.

Εδώ και μέρες λαμβάνουν χώρα - σε Ελλάδα και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες – δράσεις του λεγόμενου κινήματος αγανακτισμένων πολιτών. 

Άνθρωποι κάθε ηλικίας που είναι δυσαρεστημένοι με την τωρινή κοινωνική κατάσταση, μαζεύονται στις κεντρικές πλατείες ή μπροστά απ' το κοινοβούλιο κάνοντας καθιστική διαμαρτυρία για όσο το

δυνατόν περισσότερες ώρες ή στήνοντας πρόχειρες κατασκηνώσεις με σκοπό να ενοχλήσουν τους κρατούντες. 

Οι δράσεις αυτές είναι συμβολικές και έχουν ειρηνικό

χαρακτήρα. Οι συμμετέχοντες σ' αυτές θέλουν να κάνουν τους εξουσιαστές να ντραπούν και να νιώσουν τύψεις βλέποντας το λαό τους να τους αποδοκιμάζει.

Κατά τη γνώμη μου όμως κάνουν μια τρύπα στο νερό. Πως είναι δυνατόν να περιμένεις από ασυνείδητα άτομα να αισθανθούν ντροπή και τύψεις; Αν μπορούσαν να νιώσουν τα παραπάνω δε θα επέλεγαν ποτέ να γίνουν πολιτικοί. 

Είναι γεγονός ότι για να κάνει κάποιος καριέρα ως πολιτικός πρέπει να είναι τελείως ξεδιάντροπος και αναίσθητος γιατί αν διαθέτει μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια πολύ σύντομα θα εγκαταλείψει το χώρο της πολιτικής αηδιασμένος.

Οι κυβερνώντες είναι τόσο συνηθισμένοι στο κράξιμο και τις αποδοκιμασίες του κόσμου όσο τα βουνά στα χιόνια. Δεν ιδρώνει το αυτί τους όσες χιλιάδες και να διαδηλώνουν στους δρόμους και τις πλατείες με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν δημιουργούν επεισόδια. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια κατά της επέμβασης στο Ιράκ όπου εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες κατέβηκαν ειρηνικά στους δρόμους. Ποιο ήταν όμως το αποτέλεσμα; Κανένα. Ούτε οι βομβαρδισμοί σταμάτησαν ούτε εμποδίστηκε η απόβαση των αμερικανικών δυνάμεων.
Έτσι λοιπόν και τώρα δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αν δεν υιοθετήσουμε άλλες μεθόδους πάλης. 

Οι εξουσιαστές γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι υπήκοοι τους μισούν το μνημόνιο και τους όρους ζωής που αυτό επιβάλει και δεν έχουν ανάγκη την παρουσία των αγανακτισμένων πολιτών για να το μάθουν. Ούτως ή άλλως έχουν λάβει ήδη τις αποφάσεις τους και δεν τους καίγεται καρφί αν καταστρέφουν τις ζωές τόσων ανθρώπων. 

Ίσα ίσα μπορεί και να διασκεδάζουν βλέποντας μόνο μια αδιέξοδη δυσαρέσκεια εκ μέρους των πολιτών η οποία δε θα απειλήσει ποτέ τη θέση εξουσίας τους. 

Η αντίδραση των ατόμων που θίγονται απ' το μνημόνιο θυμίζει το ποντίκι που όταν παγιδευτεί στη φάκα χτυπιέται σαν τρελό πάνω στα σύρματα νομίζοντας ότι θα απεγκλωβιστεί ενώ το μόνο που καταφέρνει είναι να τραυματιστεί και να πεθάνει στο τέλος απ' την απελπισία του βλέποντας ότι δεν υπάρχει διέξοδος.

Σχεδόν πάντα ο κόσμος βρίζει, βλαστημάει και διαδηλώνει όποτε επιβάλλονται νέα σκληρά μέτρα. Αρχικά με ενθουσιασμό, αργότερα βαριεστημένα μέχρι που στο τέλος υποχωρεί λέγοντας ότι δε γίνεται τίποτα και έτσι επιστρέφει με σκυμμένο κεφάλι στην καθημερινή του ρουτίνα. 

Τρανταχτό παράδειγμα το φοιτητικό κίνημα 2006 – 7

που από κάποιο σημείο και μετά ξεφούσκωσε απότομα όταν ο φοιτητόκοσμος αποφάσισε να επιστρέψει στα διαβάσματα του και στο κυνήγι της καριέρας.
Σε αυτό ακριβώς βασίζονται και οι «αγαπητοί» μας εκμεταλλευτές ελπίζοντας ότι θα τη γλιτώσουν για μια ακόμα φορά. 

Περιμένουν λοιπόν ότι τα θύματα τους θα ξεθυμάνουν με ακίνδυνους για τους ίδιους τρόπους κι έπειτα θα υποταχθούν στη μοίρα τους αφού δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν. Και όντως αυτό συμβαίνει. 

Ακόμα και όταν η κατάσταση δείχνει να βγαίνει εκτός ελέγχου με διάφορα επεισόδια να σημειώνονται, στην ουσία δεν υποσκάπτονται τα θεμέλια της εξουσίας. Έτσι το κράτος βγαίνει πάντα κερδισμένο και δυνατότερο από ποτέ. 

Ποιος θα περίμενε για παράδειγμα ότι μετά το διασυρμό της αστυνομίας το 2008 λόγω της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου θα καταλήγαμε στην τωρινή κατάσταση όπου η καταστολή είναι

πιο έντονη από ποτέ και οι πάντες διψούν για περισσότερη αστυνόμευση; 

Όσοι και όσες είδαν στα Δεκεμβριανά του 2008 μια ελπίδα για το μέλλον ή ακόμα και τον ερχομό της αναρχίας την πάτησαν άσχημα. 

Ο κόσμος φέρεται σαν να έχει μνήμη χρυσόψαρου και πάει όπου φυσάει ο άνεμος. Τη μια θεωρεί τους μπάτσους σκατά και δολοφόνους 15χρονων παιδιών ενώ την άλλη τους θεωρεί ήρωες – πχ. αυτούς που σκοτώθηκαν στην καταδίωξη στο Ρέντη – και ζητά να φυλάνε τη γειτονιά του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ανατραφεί με τέτοιο τρόπο ώστε να απεχθάνονται ενστικτωδώς την αναρχία. Η ιδέα ότι μια μέρα μπορεί να ξυπνήσουν και να μην υπάρχει κυβέρνηση τους προκαλεί ατελείωτη φρίκη. 

Έχουν χαραγμένα βαθιά μέσα τους τα αποφθέγματα «δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό απ' την αναρχία» και «είναι πολύ καλύτερο να υπάρχει μια κακή κυβέρνηση απ' το να μην υπάρχει καμία».

Με αυτό τον τρόπο οδηγούνται σε αδιέξοδο και χάνουν τη μοναδική ελπίδα που έχουν για να αλλάξουν πραγματικά τη ζωή τους. 

Το κίνημα αγανακτισμένων πολιτών ποιους στόχους έχει εφόσον δεν αποτελείται από αναρχικούς και ούτε κατά διάνοια επιθυμεί την αναρχία; 

Μήπως την επιστροφή στις παλιότερες μορφές εκμετάλλευσης; Μήπως την ελαστικότητα στην εφαρμογή των νέων μέτρων που επιβάλει η Ε.Ε και το Δ.Ν.Τ;

Σε κάθε περίπτωση πάντως που ο αγώνας δε γίνεται για την αναρχία, το σκηνικό είναι σα να βάζουν μια πόρνη να επιλέξει ανάμεσα σε δυο νταβατζήδες όπου ανεξαρτήτως της επιλογής της το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσει να εκπορνεύεται. 

Κάτι τέτοιο όμως είναι σκέτη κοροϊδία καθώς η πραγματική ελευθερία θα ήταν να μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στο να παραμείνει πόρνη ή να πάψει να είναι και να κάνει κάτι άλλο. 

Στη θέση της πόρνης είναι φυσικά ο λαός και το να αγνοεί την επιλογή της αναρχίας τον φέρνει στη θέση να επιλέξει ανάμεσα απ' τους νταβατζήδες τον καλύτερο.

Όπως είναι φυσικό, ένα αποσπασματικό κίνημα που δεν απειλεί την πραγματική ρίζα του προβλήματος – το κράτος και την εξουσία δηλαδή – είναι καταδικασμένο στην αποτυχία εξαρχής. 

Όσο και να απαιτούν οι νομιμόφρονες πολίτες απ' το κράτος και τους διαχειριστές του μια καλύτερη ζωή το μόνο που θα εισπράξουν θα είναι ο χλευασμός και η αδιαφορία εκ μέρους των εξουσιαστών τους. 

Κι όταν αυτό συμβεί θα υπάρχουν δύο δρόμοι. Αυτός της υποταγής κι αυτός της αναρχίας. Μόνο που όταν

ο δεύτερος προκαλεί τόσο τρόμο η υποταγή είναι μονόδρομος κι αυτό ακριβώς είναι που διασφαλίζει στους αφέντες ότι θα παραμείνουν στις θέσεις τους για πολύ καιρό ακόμα. 

Η οργή του πλήθους για τους δυνάστες του εκτονώνεται με άσφαιρα πυρά και εξανεμίζεται μπροστά στην απειλή του χάους με το οποίο λανθασμένα ταυτίζουν την αναρχία. 

Γι' αυτό όλοι όσοι δεν επιθυμούν μια ανεξούσια κοινωνία, εγκαταλείπουν τον αγώνα αν αυτός πάρει επικίνδυνες διαστάσεις και απειλεί το ίδιο το κράτος.

Η ανθρώπινη ιστορία βρίθει από περιπτώσεις όπου ενώ η καταστροφή του κράτους ήταν προ των πυλών και το όραμα μιας ελεύθερης κοινωνίας πραγματοποιήσιμο, οι άνθρωποι έκαναν πίσω λόγω του φόβου τους μπροστά στο άγνωστο και επέτρεψαν

στην εξουσιαστική πανούκλα να διαιωνιστεί. Οφείλουμε να παραδειγματιστούμε από τα λάθη του παρελθόντος και να μην τα επαναλάβουμε. Το αναρχικό κίνημα έχει χρέος να διαδώσει το όραμα της αναρχίας σε όλους και να ξυπνήσει μέσα στους

ανθρώπους την επιθυμία για μια ελεύθερη, αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία.

Αν δε μεταδώσουμε παντού τη φλόγα της εξέγερσης τώρα που είναι καιρός, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας για ότι συμβεί από δω και πέρα.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 1/06/2011 στη διεύθυνση http://eleftheria111.wordpress.com