Όλα τα 'χε η Μαριορή ... ο φερετζές της λείπει!

Πέρσι τέτοιον καιρό έτυχε να ακούσω μια συζήτηση μεταξύ μιας παρέας μόνιμων καθηγητριών που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Το θέμα ήταν η απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη μιας ωρομίσθιας συναδέλφου τους. 

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ενθουσιάστηκαν με αυτό το νέο κάνοντας σχόλια όπως «Επιτέλους, ακούσαμε και κάτι ευχάριστο εδώ μέσα! Πάντα τέτοια. Να παντρεύεται ο κόσμος να κάνει παιδιά. Άντε γιατί γεμίσαμε πια όλο γέρους και από νεολαία τίποτα! Θα χάσουμε και τη δουλειά μας ρε παιδί μου άμα δεν υπάρχουν καθόλου μαθητές!». 

Μια όμως απ' την παρέα – ξενέρωτη κατά τη γνώμη τους – δεν έδειχνε να συμμερίζεται και τόσο τον ενθουσιασμό τους. Αρχικά τους υπενθύμισε ότι η έγκυος συνάδελφός τους ήταν απλά μια ωρομίσθια που όχι μόνο δεν έχει την πολυτέλεια να παίρνει άδειες κυήσεως, μητρότητας, επιδόματα κτλ αλλά δεν έχει καν μια σταθερή θέση εργασίας και ένα μισθό. Συν τοις άλλοις, ο άντρας της δε μπορούσε να τη στηρίξει οικονομικά γιατί και ο ίδιος ωρομίσθιος εκπαιδευτικός ήταν.

Έτσι λοιπόν τους λέει «Πως είναι δυνατόν ένας σοβαρός άνθρωπος να δημιουργήσει οικογένεια με 4 ώρες δουλειά τη βδομάδα; Και θα είναι τυχεροί άμα τους πληρώσει το υπουργείο μετά από 2 χρόνια. Δεν μπορώ να τους καταλάβω. Ακόμα με τα λεφτά των γονιών τους ζουν, το παιδί τους έλλειπε και ειδικά μια τέτοια εποχή!»

Οι υπόλοιπες τη στραβοκοίταξαν λίγο και ανέλαβαν να τη βάλουν στη θέση της. Της απαντάει μία «Αμάν πια ρε Βάσω με την απαισιοδοξία σου. Όλα μαύρα τα βλέπεις! Δηλαδή τι θες να κάνουν; Είναι ευλογία θεού που τους έτυχε το παιδάκι, να πάνε να το ρίξουν επειδή δεν έχουν αυτή τη στιγμή λεφτά; Ξέρεις πόσα είναι τα ζευγάρια που παιδεύονται για χρόνια με θεραπείες για να αποκτήσουν παιδιά; Άμα λες θα το αφήσω για αργότερα και περιμένεις να πιάσεις την καλή για να μείνεις έγκυος χαιρετίσματα! Πέταξε το πουλάκι. Δε θα είσαι για πάντα γόνιμη.»

Η απαισιόδοξη καθηγήτρια δεν έδειξε να πείθεται και ανταπάντησε «Έχετε σκεφτεί τι έξοδα θα κάνουν για να γεννηθεί το μωρό, να συντηρηθεί, να μεγαλώσει; Ποιος θα τους βοηθήσει; Εδώ μ' αυτά που παίρνουν δε συντηρούν ούτε τους εαυτούς τους!»

Πετάγεται τότε μια άλλη και της λέει «Έλα καημένη μου, αυτό θα αλλάξει όταν με το καλό γεννηθεί το μωρό! Οι γονείς προηγούνται με τα μόρια που παίρνουν και θα τους πάρουν σύντομα για αναπληρωτές. Στο κάτω κάτω θα γίνει πάλι διαγωνισμός Α.Σ.Ε.Π και άμα πετύχουν θα βολευτούν μια χαρά.» Κάπου εκεί το πηγαδάκι των καθηγητριών διαλύθηκε.
Δείτε τη συνέχεια της ιστορίας μετά από ένα χρόνο. Το ζευγάρι των ωρομισθίων είναι άνεργο λόγω των μεγάλων περικοπών στην παιδεία και των συγχωνεύσεων στα σχολεία. Άλλωστε έμειναν εκτός εργασίας ακόμα και καθηγητές με αρκετούς μήνες προϋπηρεσίας που ήταν βέβαιοι ότι θα τους ξανάπαιρναν ως αναπληρωτές.

Όσο για τον Α.Σ.Ε.Π όχι μόνο δεν κινείται φύλλο αλλά δεν έχουν προσληφθεί ούτε και οι επιτυχόντες των προηγούμενων διαγωνισμών. Το αντρόγυνο συντηρεί το παιδί του με τις πενιχρές συντάξεις των γονιών του μένοντας όλοι μαζί κάτω απ' την ίδια στέγη. 

Αυτή τη φορά τα σχόλια των πρώην συναδελφισσών της νέας μητέρας ήταν ως εξής «Μεγάλη ατυχία. Μα να μην πάρουν κανέναν τους φέτος στο σχολείο; Που να το φανταστεί κανείς κάτι τέτοιο; Πάλι καλά που τους βοηθούν και τα πεθερικά τους με το σπίτι και τα έξοδα. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα. Τουλάχιστον θα τους μείνει το παιδί και κάποια στιγμή θα ορθοποδήσουν. Αν δεν το είχαν κι αυτό θα ήταν να τους κλαις. Χωρίς δουλειά και οικογένεια τι είσαι; Ένα τίποτα!»

Ακούγοντας αυτό το τελευταίο μου λύθηκε επιτέλους η απορία για το πως σκέπτονται όλα αυτά τα άτομα που δημιουργούν οικογένεια ενώ δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. 

Εδώ και αρκετό καιρό είχα παρατηρήσει στην περιοχή που ζω πολλά ζευγάρια συμβασιούχων στο δημόσιο και εργαζομένων στα προγράμματα stage να αποκτούν παιδιά όχι ΠΡΙΝ την απόλυσή τους απ' τις θέσεις εργασίας τους αλλά ΜΕΤΑ την απόλυση. Αν τα είχαν αποκτήσει το διάστημα που εργάζονταν τότε θα μπορούσε κανείς να τους δικαιολογήσει λέγοντας ότι έπεσαν θύματα των απατεώνων

πολιτικών που τους έταζαν μόνιμο διορισμό στο δημόσιο.

Τι είναι αυτό που μπορεί όμως να δικαιολογήσει τα άνεργα ζευγάρια που τεκνοποιούν κάτω από άθλιες οικονομικές συνθήκες; Μα φυσικά η επικίνδυνη αντίληψη ότι «όποιος-α δεν έχει δουλειά και οικογένεια είναι ένα μηδενικό».

Σύμφωνα με τις λαϊκές αντιλήψεις της εποχής μας ισχύουν οι παρακάτω ισότητες:

δουλειά + οικογένεια = απόλυτη ευτυχία, δηλαδή 1 + 1 = 2 ενώ αντίστοιχα έχουμε έλλειψη δουλειάς + έλλειψη οικογένειας = απόλυτη δυστυχία, δηλαδή 0 + 0 = 0. 

Αν λοιπόν οι άνθρωποι έχουν μηδενικές προοπτικές στα εργασιακά τους θέματα τότε είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσουν οικογένεια έτσι ώστε να αποφύγουν την απόλυτη δυστυχία και να γευτούν την ευτυχία έστω και κατά το ήμισυ. Να έχουν δηλαδή, έλλειψη δουλειάς + οικογένεια = μισή ευτυχία (0 + 1 = 1).

Η πίεση για δημιουργία οικογένειας όμως πέφτει κατά κύριο λόγο στους ώμους των γυναικών. Για τους άντρες υπάρχουν τουλάχιστον κάποια ελαφρυντικά, ειδικά αν έχουν μια αξιόλογη καριέρα ενώ οι άτεκνες καριερίστριες προκαλούν αηδία στους περισσότερους ανθρώπους και αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν. 

Παρόλα αυτά η τεκνοποίηση θεωρείται απ' τους πάντες σχεδόν ως ο μοναδικός προορισμός του ανθρώπου και γι' αυτό η παράλειψη της προκαλεί την κοινωνική κατακραυγή αν αυτό γίνει εσκεμμένα (όπως στην περίπτωση των άτεκνων από επιλογή) ή τον οίκτο αν γίνει παρά τη θέληση των ατόμων (όπως σε περιπτώσεις στειρότητας και ασθενειών που καθιστούν την εγκυμοσύνη απαγορευτική).

Σύμφωνα με τις κοινωνικές αντιλήψεις της εποχής μας (στην Ελλάδα τουλάχιστον), οποιαδήποτε γυναίκα είναι αρκετά υγιής για να μπορεί να αποκτήσει παιδιά είναι υποχρεωμένη να τα αποκτήσει (τα δύο πρώτα κρίνονται ως απαραίτητα ενώ η πολυτεκνία υποστηρίζεται φανατικά από τους θρησκευτικούς – πατριωτικούς κύκλους) και δε γίνεται δεκτή καμία δικαιολογία σε αυτό το θέμα. 

Όποια μπορεί να μείνει έγκυος αλλά το αποφεύγει επίτηδες ή καταφεύγει σε εκτρώσεις θεωρείται λίγο πολύ ανώμαλη, μια κακιά μάγισσα που μισεί τα παιδιά και στερεί την κοινωνία και την πατρίδα της από ένα νέο εργατικό δυναμικό και νέους φαντάρους. 

Παρότι υπάρχουν αρκετά άτομα που δεν ενθουσιάζονται με την ιδέα να γίνουν γονείς, στο τέλος υποκύπτουν και αποκτούν παιδιά γιατί απλά «έτσι κάνει όλος ο κόσμος» ή επειδή τους έχουν διδάξει ότι το να μην κάνεις παιδιά ενώ μπορείς είναι κάτι τόσο απαράδεκτο που αν μείνεις άτεκνος-η επίτηδες θα τιμωρηθείς είτε απ' την κοινωνία με περιθωριοποίηση είτε απ' το θεό στη μετά θάνατον ζωή!

Γι' αυτό σχεδόν οι πάντες κάνουν οικογένεια επειδή δε βλέπουν καμία άλλη εναλλακτική ή επειδή τρέμουν τις θυελλώδεις κοινωνικές αντιδράσεις αν τολμήσουν να πουν ότι δεν τους αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής και ότι έχουν άλλα σχέδια για το μέλλον τους. 

Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων καταδικάζεται σε ισόβια μιζέρια μόνο και μόνο επειδή δεν έχει όραμα για κάτι διαφορετικό ή επειδή δεν έχει το θάρρος να το επιδιώξει αντιστεκόμενο στις κοινωνικές πιέσεις. 

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω τα περισσότερα άτομα βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά στο βούρκο του πατρίς- θρησκεία- οικογένεια μέχρι που είναι αδύνατο να βγουν και πνίγονται μέσα στα σκατά.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση δε μπορώ να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια. Δεν ανέχομαι να βλέπω άλλους ανθρώπους να κάνουν τη ζωή τους χειρότερη απ' ότι είναι, να καταστρέφονται εξαιτίας βλακωδών κοινωνικών αντιλήψεων. 

Από δω και πέρα θα ασχοληθώ εκτεταμένα με το θέμα της ατεκνίας από επιλογή είτε με δικά μου κείμενα είτε με μεταφράσεις από αγγλόφωνα blog. Αυτό λοιπόν είναι μόνο η αρχή.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 31/01/2012 στη διεύθυνση http://eleftheria111.wordpress.com