Ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο των αδίστακτων.

Έχουμε πλέον επιστρέψει στην καθημερινή μας ρουτίνα μετά το θρίλερ των εκλογών τους τελευταίους μήνες. 

Το μέλλον φαντάζει πιο δυσοίωνο από ποτέ ενώ οι Τροϊκανοί ετοιμάζονται να ξεζουμίσουν τα θύματα τους στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο και να απλώσουν τα πλοκάμια τους και σε άλλες χώρες.

Κάτω από την απειλή της εξόδου της χώρας από το ευρώ, οι πολίτες καλούνται να ανεχθούν τους σκληρότερους όρους εκμετάλλευσης των τελευταίων δεκαετιών και ένα πλήθος φόρων που θα εξαθλιώσει τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα στερώντας τους και τη μικρή ιδιοκτησία που μπορεί να κατέχουν.

Γενιές ολόκληρες ανθρώπων στην ελληνική επαρχία κυρίως, αλλά και στις πόλεις μεγάλωσαν ακούγοντας το παραμύθι για τους κακούς κομμουνιστές που θέλουν να ληστέψουν τον κόσμο και να αφαιρέσουν απ' όλους τα σπιτάκια τους και τα χωραφάκια τους για να τους μετατρέψουν σε σκλάβους του κράτους που θα εργάζονται σκληρά ώστε να έχουν ένα δωμάτιο στις εργατικές πολυκατοικίες για να κοιμούνται και πρόσβαση στο συσσίτιο.

Ως παραδείγματα φέρνουν την πρώην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, κάτι που δείχνει ότι επικρατεί πλήρη άγνοια σχετικά με το τι είναι ο πραγματικός κομμουνισμός και τι ο ψευτοκομμουνισμός – ή αλλιώς κρατικός καπιταλισμός για τα άτομα του α/α χώρου.

Έτσι πολλοί ήταν αυτοί οι οποίοι στήριζαν συνειδητά και με τις πράξεις τους το καπιταλιστικό σύστημα γιατί είχαν την εντύπωση ότι μόνο αυτό μπορεί να τους εξασφαλίσει ευμάρεια και την πολυπόθητη ασφάλεια.

Τώρα που πλήθος κόσμου κοντεύει να χάσει τα πάντα και τα όνειρα τους για ατομικό βόλεμα και πλουτισμό στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος γκρεμίζονται, δίνεται η ευκαιρία σε πολλούς να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν επιτέλους ξεκάθαρα την αθλιότητα και την απανθρωπιά που συνοδεύουν το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι εξουσιαστές διατρέχουν πλέον τον κίνδυνο να βρεθούν αντιμέτωποι με ένα ορμητικό κύμα ανθρώπων που επιθυμούν μια αλλαγή της ζωής τους προς στο καλύτερο έξω από το πλαίσιο του καπιταλισμού.

Για πολλούς έχει γίνει πια συνείδηση ότι μόνο με τη συνεργασία και την αλληλοβοήθεια θα μπορέσουν να βγουν από το βούρκο στον οποίο τους είχε βυθίσει η νοοτροπία του ο καθένας για την πάρτη του.

Συλλογικά εγχειρήματα ξεπηδούν καθημερινά από παντού και μέσω αυτών αρκετοί άνθρωποι που ήταν αποκομμένοι από τα κοινά μαθαίνουν να διαχειρίζονται οι ίδιοι τις υποθέσεις τους αντί να καταφεύγουν ως συνήθως στα πολιτικά γραφεία.

Επειδή όμως τέτοιες δομές κρύβουν μέσα τους το σπέρμα μιας μελλοντικής ανεξούσιας κοινωνίας, οι φορείς της εξουσίας έχουν κάθε λόγο να τις βλέπουν ανταγωνιστικά και να προσπαθούν να τις αποδυναμώσουν με οποιοδήποτε τρόπο.

Ένα κλασικό κόλπο των απανταχού εξουσιαστών, που δυστυχώς αποδίδει εξαιρετικά μέχρι και τη σημερινή εποχή, για την διάλυση των κοινωνικών αντιστάσεων και την καταστροφή του οράματος για μια ελεύθερη κοινωνία είναι η προώθηση του πατριωτισμού και των εθνικιστικών ιδεών.

Η ανθρώπινη ιστορία βρίθει από περιπτώσεις όπου ηγέτες φοβούμενοι τους αγανακτισμένους υπηκόους τους και την πιθανότητα μιας επικείμενης κοινωνικής επανάστασης, δημιούργησαν φανταστικούς εχθρούς για να σπείρουν τη σύγχυση και παρέσυραν τους λαούς τους σε πολέμους καταστροφικούς με μοναδικό σκοπό την εκτόνωση της οργής μέρους του πληθυσμού και την επιστροφή στην ομαλότητα. Θυμηθείτε για παράδειγμα το πως χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν η Μεγάλη Ιδέα για να αποπροσανατολίσει τους κατοίκους του ελλαδικού χώρου και να καταστείλει τους κοινωνικούς / εργατικούς αγώνες.

Κάθε φορά που η ανέχεια και η ανεργία έκαναν αβάσταχτη τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, οι πολιτικοί έταζαν λαγούς με πετραχήλια στο εξαθλιωμένο πλήθος και υπόσχονταν ότι το μέλλον θα ήταν λαμπρό όταν κατάφερναν να κατακτήσουν κι άλλα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ώστε να επεκτείνουν τα σύνορα του ελληνικού κράτους.

Έτσι ο λαός αρχικά παρασύρθηκε στον καταστροφικό πόλεμο του 1897, έπειτα ακολούθησαν οι νικηφόροι Βαλκανικοί πόλεμοι που ναι μεν διπλασίασαν την έκταση της χώρας αλλά δεν προσέφεραν τίποτα το σπουδαίο στους απλούς ανθρώπους.

Οι μόνοι που επωφελήθηκαν ήταν οι πλούσιοι γαιοκτήμονες που έγιναν ακόμα πλουσιότεροι αγοράζοντας σε απίστευτα χαμηλές τιμές τσιφλίκια από τους Τούρκους ιδιοκτήτες τους όταν οι τελευταίοι αναγκάστηκαν να ξεπουλήσουν τις περιουσίες τους και να φύγουν άρον άρον μετά την είσοδο του ελληνικού στρατού στα εδάφη τους. 

Ακόμα οι βιομήχανοι είχαν την ευκαιρία να εκμεταλλευθούν το εξαθλιωμένο και πάμφθηνο εργατικό προλεταριάτο της Βόρειας Ελλάδας.

Σύντομα ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος που οδήγησε στον εθνικό διχασμό, απ' τη μια μεριά οι Βενιζελικοί και απ' την άλλη οι φιλοβασιλικοί. 

Εννοείται ότι για μια ακόμα φορά τα σπασμένα τα πλήρωσαν οι άνθρωποι που ανήκαν στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα ενώ στη συνέχεια ακολούθησε η Μικρασιατική εκστρατεία που αποτέλεσε και την πιο σημαντική προσπάθεια που είχε γίνει ποτέ για την πραγματοποίηση της Μεγάλης Ιδέας.

Οι συνέπειες ήταν ολέθριες με τον ελληνικό στρατό να μετρά τεράστιες απώλειες ενώ εκατομμύρια μικρασιάτες ελληνικής καταγωγής είτε έχασαν τη ζωή τους από τα αντίποινα των τουρκικών δυνάμεων είτε αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.

Οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκαν σα σκουπίδια από τους ντόπιους και έγιναν αντικείμενο σκληρής εκμετάλλευσης από την αστική τάξη που τους χρησιμοποιούσε για να κατεβάζει τα μεροκάματα όλων των εργατών.

Αν πχ. γινόταν μια διαμαρτυρία από τους ντόπιους εργάτες για μεγαλύτερες αμοιβές και καλύτερες συνθήκες εργασίας, τα αφεντικά απειλούσαν ότι θα προσλάβουν στις θέσεις τους πρόσφυγες που δεν είχαν τέτοιες απαιτήσεις. 

Μ' αυτό τον τρόπο η εργατική τάξη παρέμενε διασπασμένη και αδύναμη προς μεγάλη ευχαρίστηση των εκμεταλλευτών.

Όμως μετά το θάνατο της Μεγάλης Ιδέας έπρεπε να βρεθεί κάτι άλλο που θα συσπείρωνε το λαό γύρω απ' το ιδανικό της πατρίδας και θα έκανε πάλι ισχυρές τις εθνικιστικές ιδέες.

Οι κάτοικοι της Ελλάδας, απαλλαγμένοι πια από το όραμα της κατάκτησης των τουρκικών εδαφών, είχαν αρχίσει να στρέφονται προς τη βελτίωση των όρων της καθημερινής τους ζωής.

Οι επιρροές από τη Ρωσική Επανάσταση ήταν εντονότατες ενώ το εργατικό / συνδικαλιστικό κίνημα είχε αρχίσει να σηκώνει κεφάλι επικίνδυνα. Έτσι η άρχουσα τάξη εφηύρε τον κομμουνιστικό κίνδυνο και άρχισε να κάνει πλύση εγκεφάλου στους πολίτες.

Σύμφωνα με τη ρητορική των εξουσιαστών, οι απεργοί, οι συνδικαλιστές και οι φιλικά προσκείμενοι στις ιδέες του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού ήταν αντεθνικά στοιχεία και πράκτορες των Ρώσων που σκοπό είχαν να ισοπεδώσουν την εθνική οικονομία, να ανατρέψουν το πολιτικό σύστημα και στη θέση του να επιβάλλουν μια δικτατορία Μπολσεβίκικου τύπου. Έπρεπε λοιπόν να παταχθούν πάση θυσία.

Με τη δημιουργία εσωτερικών εχθρών μπόρεσαν να διχάσουν το λαό για μια ακόμα φορά ώστε οι ίδιοι να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. 

Απ' τη μια ήταν οι πατριώτες / νοικοκυραίοι και απ' την άλλη τα κουμμούνια/προδότες, μια διαμάχη που κράτησε πολλές δεκαετίες – με αποκορύφωμα τον Εμφύλιο - και παραμένει ζωντανή σε κάποιο βαθμό μέχρι τις μέρες μας.

Κάθε φορά που ετοιμάζεται μια σαρωτική επίθεση ενάντια στα λαϊκά στρώματα η οποία θα τους αφαιρέσει και τα ελάχιστα που τους απέμειναν, οι εξουσιαστές πάντα δικαιολογούν τις πράξεις τους δηλώνοντας πως ό,τι κάνουν είναι για το καλό της πατρίδας ενώ κατηγορούν παράλληλα τους αντιφρονούντες ως προδότες που προωθούν τον εθνικό διχασμό και στρέφονται ενάντια στην κοινωνία.

Φυσικά το μήνυμα που θέλουν να περάσουν είναι ότι «Όποιος θέλει να λέγεται πατριώτης και να θεωρείται χρήσιμο και άξιο μέλος της κοινωνίας δεν έχει παρά να σκύψει κι άλλο το κεφάλι, να υποταχθεί στις ορέξεις μας και να ανέχεται οτιδήποτε αποφασίσουμε χωρίς δεύτερη κουβέντα.»

Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι οι διάφορες κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών χαρακτηρίζονται συστηματικά ως επικίνδυνες για τη χώρα και κατά συνέπεια ως αντεθνικές/προδοτικές.

Θα αναφέρω ως παράδειγμα την κατάληψη της Χαλυβουργικής από απεργούς εργάτες. Έχει χυθεί πολλή λάσπη για αυτή τη μορφή διαμαρτυρίας. Οι πατριδολάγνοι ωρύονται ότι κάτι τέτοιες ενέργειες ξεφτιλίζουν τη χώρα και την καθιστούν αναξιόπιστη για νέες επενδύσεις στο βιομηχανικό τομέα. 

«Ποιος θα δώσει χρήματα για να δημιουργήσει εργοστάσιο στην Ελλάδα άμα βλέπει αυτά τα χάλια; Βλάκας είναι να επενδύσει σε μια χώρα που βασιλεύει η ανομία;» αναρωτιούνται και φυσικά αυτά που προτείνουν είναι η εντατικοποίηση της αστυνόμευσης, η ψήφιση σκληρότερων νόμων και η αιματηρή καταστολή των δυναμικών κινητοποιήσεων.

«Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό απ' την πατρίδα.» ισχυρίζονται αλλά στην ουσία αυτό που εννοούν με τη λέξη πατρίδα είναι το σύνολο των κεφαλαιοκρατών / εκμεταλλευτών και τα συμφέροντα τους.

Η πρόσφατη επέμβαση των Μ.Α.Τ για το σπάσιμο της κατάληψης δείχνει ξεκάθαρα ποια θα είναι η στάση της τωρινής κυβέρνησης προς τους αγώνες των εργαζομένων.

Κάποιες άλλες διαμαρτυρίες που έχουν χαρακτηριστεί ως αντεθνικές είναι αυτές των συμβασιούχων οδοκαθαριστών, των υπαλλήλων αρχαιολογικών χώρων και των λιμενεργατών με το πρόσχημα ότι υπονομεύουν τον ερχομό τουριστών και οδηγούν τη χώρα στην οικονομική καταστροφή.

Πολιτικοί και τοπικοί παράγοντες βγαίνουν μέρα νύχτα στα τηλεπαράθυρα και εξαπολύουν μύδρους ενάντια σε όσους απαιτούν τα δεδουλευμένα τους ή επιθυμούν την ανανέωση της σύμβασης τους κατηγορώντας τους για αλητεία και έλλειψη πατριωτισμού.

Δηλώνουν αγανακτισμένοι που τόσα εστιατόρια, ξενοδοχεία και μαγαζιά μένουν χωρίς πελατεία επειδή οι δρόμοι γύρω τους έχουν μετατραπεί σε χωματερές, οι κοντινοί αρχαιολογικοί χώροι παραμένουν κλειστοί ή επειδή τα κρουαζιερόπλοια δε μπορούν να δέσουν στα λιμάνια λόγω της απεργίας των λιμενεργατών.

Αυτοί όμως οι ίδιοι είναι που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση με τα μέτρα που πήραν για την αύξηση στη φορολογία, τις περικοπές μισθών / συντάξεων και τη μείωση των θέσεων εργασίας.

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι ο στόχος τους είναι η συντριβή όσων συνεχίζουν να αντιστέκονται στα σχέδια τους και γι' αυτό τρέφουν τέτοιο μίσος για εκείνους που καλούν σε ταξικούς αγώνες και δε συγκινούνται από τις εκκλήσεις για εθνική ενότητα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Σε κοινωνικό επίπεδο έχει αρχίσει να παρατηρείται διχασμός καθώς ένα μέρος του λαού στρέφεται προς τις ριζοσπαστικές ιδέες ενώ κάποιοι άλλοι τρομοκρατημένοι από τα όσα συμβαίνουν αναζητούν καταφύγιο στην ακροδεξιά. 

  Η άνετη είσοδος της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής στη βουλή με ένα καλό ποσοστό για τα δεδομένα της - 7% - είναι κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα. 

Αυτό που ευνοεί την άνοδο της ακροδεξιάς και του εθνικισμού είναι η τάση πολλών ανθρώπων να κατηγορούν τους απέξω για τα προβλήματα τους γιατί αυτό τους είναι πιο βολικό από το να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να παραδεχτούν ότι έφταιγαν και οι ίδιοι.

Συν τοις άλλοις, η πλειοψηφία βλέπει μυωπικά τα τεκταινόμενα αδυνατώντας να καταλάβει ότι όλα αυτά που συμβαίνουν είναι απόρροια του καπιταλισμού και του κρατισμού γενικότερα και ότι η μόνη λύση είναι η έξοδος από το εξουσιαστικό μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας.

Οι εθνικιστές σπέρνουν στον κόσμο ψευδαισθήσεις ότι μια ελληνοκεντρική κυβέρνηση θα κάνει τα πάντα καλύτερα αποκρύπτοντας το γεγονός ότι όποια κι αν είναι η εθνικότητα των εξουσιαστών ο σκοπός τους είναι πάντα η καταπίεση και η αφαίμαξη των υπηκόων τους.

Όταν ο λαός φτάνει στο σημείο να πιστέψει ότι για όλα φταίνε οι κακοί οι δανειστές μας, η πουτάνα η Μέρκελ, ο καριόλης ο Σόιμπλε και οι ξενέρωτοι Ευρωπαίοι εταίροι – όπως συνήθως τους χαρακτηρίζουν – και ότι μια κυβέρνηση που θα πάψει να υπηρετεί τα παραπάνω άτομα θα μετατρέψει την Ελλάδα σε επί γης παράδεισο, τότε κάπου υπάρχει πρόβλημα.

Όλοι αυτοί οι εξουσιαστικοί παράγοντες δεν είναι τίποτα άλλο από μαριονέτες ενός αδηφάγου συστήματος που αργά ή γρήγορα θα τους πετάξει στην άκρη σα στημένες λεμονόκουπες. Κι έπειτα θα βρεθούν άλλοι να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο.

Το να νομίζει κανείς ότι θα αλλάξει τη ζωή του και την κοινωνία γενικότερα με την προώθηση νέων προσώπων στο πολιτικό προσκήνιο, είναι το ίδιο με το να νομίζει ότι αναθέτοντας ρόλους σε νέους ηθοποιούς θα αλλάξει το σενάριο της ταινίας ή της θεατρικής παράστασης. Μπορεί να υπάρξουν κάποιες διαφορές στην ερμηνεία αλλά ο ρόλος και η εξέλιξη του έργου θα παραμείνουν ίδια.

Η ιστορία μας διδάσκει ότι όπου έγιναν επαναστάσεις με εθνικιστικό χαρακτήρα, ο λαός σύντομα συνειδητοποίησε πως οι θυσίες του πήγαν στράφι και πως οι νέοι, ομοεθνείς αφέντες του δε διέφεραν και πολύ από τους προηγούμενους αλλοδαπούς ή ξενόδουλους εκμεταλλευτές του. Γι' αυτό καλύτερα να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

Όσοι μας τα πρήζουν με τη σωτηρία της πατρίδας, το κάνουν εκ του πονηρού αποσκοπώντας στην αποδυνάμωση του ριζοσπαστικού κινήματος που έρχεται για να ανατρέψει το σάπιο πολιτικό σύστημα και να οδηγήσει σε ένα ανεξούσιο μέλλον.

Οι πατριδολάγνοι γνωρίζουν πολύ καλά τα δικά τους συμφέροντα και πως να τα επιδιώξουν. Ας κάνουμε λοιπόν κι εμείς το ίδιο. 

Συμφέρον μας είναι η καταστροφή του κράτους και της εξουσίας και δεν έχουμε καμία δικαιολογία να παρασυρόμαστε από εθνικιστικές κορώνες.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στις 26/07/2012 στη διεύθυνση: http://eleftheria111.wordpress.com