Απογοητευμένες μητέρες

Ζώντας σε μια συντηρητική κοινωνία όπως είναι η ελληνική, όσες τυχαίνει να είμαστε γένους θηλυκού βομβαρδιζόμαστε όλη την ώρα με κηρύγματα για το πόσο απαραίτητο είναι να κάνουμε παιδιά, για το πώς η μητρότητα ολοκληρώνει τη ζωή της γυναίκας και άλλα παραμύθια. 

Πολλές γυναίκες δυστυχώς αντιλαμβάνονται το ψέμα κατόπιν εορτής, όταν πια έχουν πέσει στο λάκκο που τους έσκαψαν και είναι αδύνατο πλέον να επιστρέψουν στην παλιά τους ζωή. Όποια μετανιώσει που έκανε παιδιά δε μπορεί να το αλλάξει γιατί αντίθετα με την περίπτωση των εμπορευμάτων το παιδί δεν μπορεί να το επιστρέψει πίσω. 

Οι απογοητευμένες μητέρες είναι ένα θέμα ταμπού στην κοινωνία γιατί αν ανοίξει αρκετές κοπέλες θα προτιμήσουν να μείνουν άτεκνες. Στο εξωτερικό μάλιστα έχουν δημιουργηθεί και σύλλογοι ανθρώπων που συνειδητά επιλέγουν να μείνουν άτεκνοι-ες ( childfree by choice ). 

Αν γνωρίζετε πολύ καλά αγγλικά και χρησιμοποιήσετε στις μηχανές αναζήτησης τις φράσεις κλειδιά « I hate being a mother » , « regretful mothers » , « regretful parents » ή επισκεφτείτε τα www.secret-confessions.com, http://innerpieceblog.blogspot.com θα εκπλαγείτε με το πόσο υλικό θα βρείτε. Παρακάτω παραθέτω μερικό απ' αυτό που συνέλεξα μεταφρασμένο.

Ποτέ δε λέω στα τρία παιδιά μου ότι κάθε μέρα αισθάνομαι σα να σβήνω και ότι μου λείπει 

ο εαυτός μου. Είμαι τόσο κουρασμένη και θλιμμένη όλη την ώρα. Αλλά ναι, χαμογελώ και καλωσορίζω την ποινή φυλάκισης μου. Πηγαίνω τα παιδιά μου σε όλες τις δραστηριότητες τους, τους λέω ότι είναι πολύτιμα, ωραία και ότι είναι τα μικρά μου θαύματα. 

Έτσι τουλάχιστον είναι ευτυχισμένα. Ποτέ δεν το λέω σε κανένα και ψεύδομαι για τις χαρές της μητρότητας όπως ακριβώς υποτίθεται ότι θα έπρεπε. Κάθε μέρα κλαίω σιγανά μόνη μου. Πάνε στο μπαλέτο, στο κολυμβητήριο, τα διαβάζω, πάνε σχολείο κτλ. Όλοι λένε πόσο ωραία και υπέροχα είναι και μπλα, μπλα, μπλα. Αν μπορούσα να προειδοποιήσω καμιά νεαρή που δεν είναι σίγουρη θα το έκανα. Δεν θα ευχόμουν ούτε στο χειρότερο εχθρό μου να ζήσει την άθλια ζωή μου.

Σχεδόν πάντα είμαι κακόκεφη. Μερικές φορές κλείνω τα μάτια μου και εύχομαι να μην ήταν αυτή η ζωή μου. Συχνά μου 'ρχεται να το βάλω στα πόδια. Έχω την αίσθηση ότι μερικές άτεκνες φίλες μου με λυπούνται. Μερικές με ζηλεύουν ... αλλά μου 'ρχεται να τις πάρω στην άκρη και να τους πω « Μην κάνετε παιδιά! Θα τελειώσει η ζωή σας! »

Καταρχάς ποτέ δεν ήθελα παιδιά και τώρα επειδή αποφάσισα να αποκτήσω ένα αισθάνομαι σα να τιμωρούμαι όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Θέλω να φύγω όσο πιο μακριά γίνεται απ' αυτό το σπίτι, το παιδί και το σύζυγό μου. Θέλω να ουρλιάξω, να κλάψω, να χοροπηδήσω και να αναποδογυρίσω τον καναπέ. Τουλάχιστον είμαι ευγνώμων που δεν είμαι μόνη μου.

Κατέστρεψα τελείως τη ζωή μου. Αγαπώ τόσο πολύ την κόρη μου αλλά δε μπορώ να χειριστώ 

πια την ασθένεια της. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου για να τη φροντίζω – είναι 24 χρονών και είναι άρρωστη εδώ και 18 χρόνια. 

Οι γιατροί δε μου έχουν δώσει απαντήσεις και κανείς δεν ξέρει τι να κάνει γι' αυτή. Συνεχίζει να είναι άρρωστη ή να γίνεται χειρότερα ό,τι και να κάνουμε. Αυτό με  φθείρει, είμαι θλιμμένη και κλαίω όλη την ώρα. Η ζωή μου τέλειωσε. Δεν έχω ζωή. Είμαι αναγκασμένη να τη βλέπω να 

υποφέρει χωρίς να ελπίζω σε μια κανονική ζωή. 

Αν δεν την είχα αποκτήσει ποτέ θα μπορούσα να έχω μια κανονική ζωή και πραγματικά να απολαμβάνω κάθε μέρα αντί να βρίσκομαι σε πλήρη απελπισία. Δε θέλω καν να ξυπνάω το 

πρωί γιατί δεν έχω τίποτα να προσμένω. Δεν είναι δικό της λάθος – δε ζήτησε να έχει αυτή 

την ασθένεια αλλά ακόμα εύχομαι ποτέ μου να μην είχα σκεφτεί να αποκτήσω παιδιά. Η 

ζωή μου καταστράφηκε τελείως.

Πέρασα τα νιάτα μου μεγαλώνοντας τα τρία παιδιά μου. Έκανα άπειρα χιλιόμετρα για να τα 

πηγαίνω στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στις μαζορέτες, στις θεατρικές παραστάσεις κτλ. 

Έκανα εθελοντική εργασία στο σχολείο. Ήμουν ομαδάρχισσα στους προσκόπους. Διάβαζα 

στα παιδιά μου και φρόντιζα να κάνουν τα εμβόλια τους και να πηγαίνουν στον οδοντίατρο. 

Τα έπαιρνα στην εκκλησία και είχα ενεργό ρόλο στις ζωές τους. Τώρα είναι όλα στα σαράντα 

τους.

Ζω μόνη μου. Έχω πάνω από τρία χρόνια να δω τα παιδιά μου. Δυο απ' αυτά μένουν στην άλλη 

άκρη της χώρας. Η κόρη μου έχει πάνω από δέκα χρόνια να με επισκεφτεί. Άμα της τηλεφωνήσω βγαίνει αυτόματος τηλεφωνητής και μπορεί να με καλέσει μπορεί και όχι. Ο μικρότερος γιος μου μέθυσε και μου 'βάλε τις φωνές ( είναι 41 ετών ) και τώρα δε μου μιλάει. Ο μεγαλύτερος γιος μου είναι ο μόνος που έχει παιδιά. Μπορεί να τα πάει στη Γερμανία, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στη 

Χιλή και στη Ντίσνεϊλαντ αλλά δεν τα έχει φέρει να με δουν πέντε χρόνια.

Έχω περάσει μόνη μου τα Χριστούγεννα, τη μέρα των Ευχαριστιών και τα γενέθλια μου τα 

τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Η μοναδική φορά που αισθάνθηκα ευπρόσδεκτη στο σπίτι του ήταν όταν γεννήθηκε το πρώτο μου εγγόνι. Τα εγγόνια μου είναι στην εφηβεία τους και τα έχω δει έξι φορές. Είμαι γριά και μόνη. Ζω με σταθερό εισόδημα και έχω προβλήματα υγείας και κανένας δε 

με προσέχει. Αν δεν είχα αποκτήσει παιδιά θα έκανα τη ζωή μου και θα είχα προνοήσει για όταν θα ήμουν μόνη στα γεράματα μου. Τώρα το μόνο που προσμένω είναι ο θάνατος. Και πιθανόν να είμαι νεκρή για μέρες προτού το αντιληφθεί κανένας. Ίσως αν δε φανώ στην εκκλησία για δυο συνεχείς Κυριακές μπορεί κανείς να αναρωτηθεί.

Δε σιχαίνομαι κάθε μέρα που είμαι μητέρα αλλά απλά τις περισσότερες μέρες. Συνειδητοποιώ ότι εγώ το προκάλεσα αυτό στον εαυτό μου και ότι πρέπει να το υποστώ αλλά μερικές φορές με τσακίζει. Όλη αυτή η κατάσταση με κάνει να νιώθω περιορισμένη, αγχωμένη, νευριασμένη και θλιμμένη. Πραγματικά μετράω αντίστροφα τις μέρες μέχρι να φύγει να πάει στο κολέγιο. 2.800 μέρες. Αισθάνομαι σαν φυλακισμένη αλλά απλά θέλω πίσω τη ζωή μου. Κατά κάποιον τρόπο αισθάνομαι ότι σκέφτομαι λάθος αλλά πραγματικά θέλω απλώς να είμαι ελεύθερη.

Αν ήταν να ξαναμείνω έγκυος, δε με νοιάζει τι πιστεύετε, αλλά δε θα το πέρναγα πάλι αυτό γιατί είμαι σίγουρη ότι θα πέθαινα. Μερικές φορές απορώ γιατί πίστεψα ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω. Η καταραμένη η μάνα μου το έκανε να φαντάζει εφικτό! « Άμα μπόρεσα να μεγαλώσω τέσσερα παιδιά το ένα δεν είναι τίποτα. » Τι ψέμα! Απλά ήθελε εγγόνι.

Εύχομαι να μην είχα αποκτήσει ποτέ παιδιά. Η υγεία μου καταστράφηκε αμέσως όπως και η ψυχική μου ηρεμία και τα οικονομικά μου. Το παιδί μου κατέστρεψε τα υπάρχοντα μου και τις σχέσεις μου. Η μητέρα μου ήταν πάντα παρούσα και αν δεν είχα κάνει παιδιά θα μπορούσα να έχω ξεφύγει απ' τον ασφυκτικό έλεγχό της πολλά πολλά χρόνια πριν. 

Τώρα ο γιος μου μένει τρεις ώρες δρόμο μακριά και πρόσφατα παντρεύτηκε. Πήρα μεγάλη ανακούφιση επειδή τώρα έχει κάποιο άλλο άτομο να κουβεντιάζει πέρα από 'μένα, καθώς τίποτα απ' όσα λέει δε μου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η νέα μου νύφη είναι μια γλυκιά κοπέλα και προσεύχομαι να μείνουν μαζί για πάντα γιατί αν είναι απασχολημένος ΜΑΖΙ ΤΗΣ δε θα ενοχλεί ΕΜΕΝΑ. 

Παγιδεύτηκα στα προάστια για πολλά χρόνια ενώ λαχταρούσα να ζω στην πόλη κοντά στη δουλειά μου, επειδή θεωρούνταν ασφαλέστερο να μεγαλώνεις τα παιδιά στα προάστια απ' ότι στην πόλη. Μετανιώνω που έχασα τόσα πολλά χρόνια και ευκαιρίες μόνο και μόνο επειδή « ήθελα » ένα παιδί. Γι' αυτό λοιπόν προσέξτε τι εύχεστε επειδή όταν το αποκτήσετε δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεκολλήσει από πάνω σας και να σας αφήσει στην ησυχία σας να πιείτε ένα ποτήρι κρασί και να διαβάσετε ένα καλό βιβλίο ανενόχλητες. Στην πραγματικότητα δε θα μπορείτε ούτε να κάνετε καλό σεξ όποτε θέλετε επειδή « τα παιδιά μπορεί να ακούσουν ».

Είναι πραγματικά γελοίο το πως σου κλέβουν τη ζωή. Παρόλα αυτά είμαι πιο τυχερή από άλλες. Έκανα μόνο ένα παιδί και το έκανα όταν ήμουν νέα έτσι ώστε όταν μπόρεσα (νόμιμα) να τον διώξω απ' το σπίτι και να διεκδικήσω πάλι τη ζωή μου υπήρχε ακόμα αρκετός χρόνος για να την απολαύσω προτού με βρουν τα γηρατειά, οι αρρώστιες και μείνω άφραγκη. Τι γίνεται μ' αυτές που έχουν δύο, τρία ή ακόμα και ΤΕΣΣΕΡΑ παιδιά; Δε θα ξαναδούν ποτέ το φως της μέρας. Η ποινή φυλάκισης τους είναι μακρόχρονη και η ζωή τους έχει τελειώσει. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε ΕΜΕΝΑ. 

Πηγή κειμένου : http://eleftheria111.wordpress.com