Τα άκρα και η μεσότητα

Η Αριστοτελική ηθική, σύμφωνα με την οποία η μεσότητα είναι η αρετή ενώ τα άκρα οι κακίες, καλά κρατεί απ' την αρχαιότητα ως τις μέρες μας και χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης απ' τους περισσότερους ανθρώπους. 

Κι όχι μόνο αυτό αλλά αποτελεί κι ένα εργαλείο πρώτης τάξεως για την παραπλάνηση του κόσμου στα χέρια έμπειρων ανθρωποβοσκών – κοινώς πολιτικών. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι κι έχουν εκφωνηθεί άπειροι λόγοι με σκοπό τη δυσφήμιση της αναρχίας. Ειδικά τα παιδιά στα σχολεία, γίνονται επανειλημμένα στόχοι της κρατικής και καπιταλιστικής προπαγάνδας που προσπαθεί να διαστρεβλώσει το νόημα της ελευθερίας και να παρουσιάσει ως έναν εφιάλτη το όραμα για μια αναρχική κοινωνία.

Η ρητορική της εξουσίας προβάλει σε πρώτη φάση μερικά παραδείγματα πειστικά ως προς το ότι η μεσότητα είναι αρετή για να μπορεί στη συνέχεια να περάσει σε άλλα παραδείγματα απ' το χώρο της πολιτικής. Κάποια απ' αυτά είναι τα εξής : Ανάμεσα στα δύο άκρα της δειλίας και του θράσους υπάρχει η μεσότητα του θάρρους, το οποίο και είναι η αρετή. Ανάμεσα στην κολακεία και την αγένεια υπάρχει η ευγένεια. Ανάμεσα στη δουλεία και την ασυδοσία βρίσκεται η ελευθερία.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν ταυτίζουν την ασυδοσία με την αναρχία και μ' αυτό το κολπάκι πετυχαίνουν να πείσουν πολλούς ότι ανάμεσα στη δουλεία και την αναρχία είναι η ελευθερία. Από κει και έπειτα είναι πανεύκολο να περάσουν τη δική τους άποψη για το ποιο είναι το σωστό πολίτευμα. Στα δύο άκρα τοποθετούν το φασισμό και την αναρχία ενώ στη μέση τι άλλο παρά την κοινοβουλευτική δημοκρατία που διαφημίζεται ως εγγυήτρια της ελευθερίας. Πολύ έξυπνο ε;

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παγιδεύεται η οργή των καταπιεσμένων και να μην είναι εύκολο να ανατραπεί η παρούσα κατάσταση. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μάθει να τρέμουν τα άκρα και αν τα πράγματα φτάσουν σε οριακό σημείο κάνουν πίσω τρομοκρατημένοι. 

Πιστεύοντας ότι η αρετή βρίσκεται στη μέση προτιμούν να ανέχονται ένα ανυπόφορο κοινωνικό σύστημα γιατί φοβούνται πως αν το ανατρέψουν θα αφήσουν ελεύθερο το πεδίο στις ακραίες ομάδες φασιστών και αναρχικών. 

Αν την εποχή της μεταπολίτευσης το δίλημμα ήταν Καραμανλής ή τανκς τώρα το αντίστοιχο είναι δημοκρατία ή τρομοκρατία. 

Με τη λέξη δημοκρατία ο πολιτικός κόσμος εννοεί φυσικά την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στα μέλη των κατώτερων κοινωνικών τάξεων ενώ χρησιμοποιεί τη λέξη τρομοκρατία για να αναφερθεί σε οποιαδήποτε ανεξέλεγκτη λαϊκή κινητοποίηση και σε δυναμικές μορφές διαμαρτυρίας.

Οι φοροκαταιγίδες, τα πρόστιμα, τα χαράτσια και η αστυνομοκρατία βαπτίζονται δημοκρατία ενώ οι απεργίες, το κλείσιμο δρόμων, οι καταλήψεις, οι πορείες, η άρνηση πληρωμής φόρων και το γιουχάισμα πολιτικών μπαίνουν κάτω απ' την ταμπέλα της τρομοκρατίας.

Όταν οι εξουσιαστές βλέπουν τα σκούρα προσπαθούν να συγκρατήσουν τη γενικευμένη αγανάκτηση παίζοντας το ισχυρό χαρτί τους. Αναφέρονται κάθε φορά σε ακροκινούμενες ομάδες που θέλουν να παρασύρουν τη χώρα στο χάος και να οδηγήσουν τον κόσμο σε ένα νέο εμφύλιο. 

Οι αναμνήσεις από τα γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα μετά τη φυγή των Χιτλερικών δυνάμεων είναι ακόμα νωπές. Έτσι οι περισσότεροι πολίτες ρίχνουν νερό στο κρασί τους και λένε: «Με τα χάλια που έχουμε δε μας παίρνει να τσακωνόμαστε και μεταξύ μας. Ας είμαστε ενωμένοι για να σωθεί η χώρα και να πάμε μπροστά.» 

Μ' αυτή λοιπόν τη νοοτροπία δεν τους μένει τίποτα πέρα απ' το να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι και να μονολογούν «Έχει ο θεός. Δε θα μας αφήσει να χαθούμε.»

Με ευχές όμως κανείς δεν πετυχαίνει τίποτα. Χρειάζονται έργα πάνω απ' όλα κι αυτά προς το παρόν λείπουν. Η θεωρία των άκρων και της μεσότητας μας έχει βυθίσει σε ένα τέλμα απ' το οποίο είναι δύσκολο να βγούμε. 

Οποιαδήποτε ριζοσπαστική άποψη μπορεί να προσφέρει στον κόσμο μια αληθινή προοπτική χαρακτηρίζεται αυτομάτως ακραία και ως εκ τούτου λανθασμένη. 

Το μόνο που επιτρέπεται κανείς να συζητάει είναι ο εξωραϊσμός του καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης. Κάθε αναφορά σε θέματα όπως η ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος και η δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας όπου όλα τα μέλη της θα είναι ίσα μεταξύ τους αντιμετωπίζεται ως παρεκτροπή και δείγμα ανωριμότητας. Σεβαστές γίνονται μόνο οι απόψεις των λεγόμενων μετριοπαθών οι οποίοι και θεωρούνται ώριμοι.

Όταν πήγαινα στο λύκειο, οι φιλόλογοι πάντα μας συμβούλευαν να αποφεύγουμε τις ακραίες θέσεις στα δοκίμια μας και να παίρνουμε μια ενδιάμεση θέση άσχετα με το τι πιστεύαμε στην πραγματικότητα. Μας έλεγαν χαρακτηριστικά: «Τις αληθινές απόψεις σας κρατήστε τις για τον εαυτό σας. Το μόνο που πρέπει να σας νοιάζει είναι ο βαθμός σας στις Πανελλαδικές. Δεν ξέρετε αν ο διορθωτής θα είναι δεξιός ή αριστερός γι' αυτό να φροντίσετε να μην προκαλείτε. Βάλτε στην έκθεσή σας τα επιχειρήματα και της μίας και της άλλης πλευράς και μετά προτείνετε μια μέση λύση. Έτσι θα είναι όλοι τους ευχαριστημένοι.» 

Άλλοι καθηγητές δεν περιορίζονταν μόνο στις συμβουλές για τα δοκίμια αλλά πρότειναν το συμβιβασμό και τη μεσότητα ως τρόπο ζωής. Έλεγαν στα ίσια ότι: «Στη ζωή σας πρέπει να τα πηγαίνετε καλά με όλους για να μην έχετε προβλήματα. Άμα έχετε τίποτα περίεργες και ακραίες απόψεις  θα βρεθείτε στο περιθώριο και θα έχετε φίλους μόνο τους ομοϊδεάτες σας ενώ άμα προσέχετε να βρίσκεστε στη μέση θα έχετε υποστήριξη απ' όλους. Τώρα που είστε μικροί μπορεί να σας φαίνονται όλα αυτά βλακείες γιατί βράζει το αίμα σας και τα βλέπετε τα πράγματα άσπρα ή μαύρα αλλά από κάποια στιγμή κι έπειτα όλοι ωριμάζουν. Μετά τα πρώτα χαστούκια που τρως από τη ζωή, βλέπεις ότι δε σε παίρνει να τα βάζεις με ανώτερες δυνάμεις και συμβιβάζεσαι για να τα βγάλεις πέρα.»

Με τέτοια διαπαιδαγώγηση λοιπόν δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι η ηττοπάθεια θεωρείται ωριμότητα ενώ η θέληση για αγώνα και η επιμονή για ένα σκοπό είναι στοιχεία που χαρακτηρίζονται ως γνωρίσματα ανώριμων ανθρώπων. 

Δε μπορεί κανείς να εκστομίσει μια πρόταση για αποφασιστική δράση χωρίς να συγκεντρώσει κάποια ειρωνικά σχόλια απ' την ομήγυρη του. 

Τους τελευταίους μήνες έχω δει άπειρα τέτοια περιστατικά. Ακούνε μερικοί στις ειδήσεις για τις νέες περικοπές μισθών και συμφωνούν ότι η κατάσταση είναι σκατά. Πετάγεται ένας απ' την παρέα και λέει:

«Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Γιατί να πάω να δουλέψω για 400 Ευρώ; Μαλάκας είμαι; Αυτοί μια χαρά ξέρουν τι κάνουν. Ψάχνουν για δουλικά. 

Εμείς τι κάνουμε που καθόμαστε και τους κοιτάμε;» Τότε του απαντάει ένας άλλος: «Για σύνελθε ρε μεγάλε! Ποιος νομίζεις ότι είσαι που μπορείς να τα βάλεις με τα μεγάλα αφεντικά; Χεσμένο σ' έχουνε και κάνουν ό,τι θέλουν. Πως θα τους εκβιάσεις; Θα πάρεις κάνα κουμπούρι να πας στη Βουλή; Κοίτα να έχεις τη δουλίτσα σου και ας παίρνεις και ψίχουλα. Άλλοι είναι άνεργοι και δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.» 

Συμφωνούν και οι υπόλοιποι μαζί του προσθέτοντας: «Τα αναρχοκουμούνια θα βρουν ευκαιρία να τα κάνουν πάλι λαμπόγυαλο. Έχουν οι έμποροι τον πόνο τους με τόσα φέσια και πάνε τα τσογλάνια να τους αποτελειώσουν. Επανάσταση σου λένε. Άι στο διάολο ρε! Παν και παίρνουν του κόσμου τα ναρκωτικά και μετά το παίζουν αγωνιστές. Θέλουν τέτοιο ραβδί! Η κυβέρνηση μπορεί να έχει κάνει χίλια δύο λάθη αλλά αυτός δεν είναι λόγος να καταστρέψεις το κράτος και τη δημοκρατία. Άμα δεν υπήρχαν κι αυτά θα είχαμε καταντήσει ζούγκλα.» Τέλος η συζήτηση. Επεκράτησε η μετριοπάθεια!

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ρωτήσω τους οπαδούς της μεσότητας-μετριότητας σε όλα τα θέματα τα εξής: «Αν η ζωή και ο θάνατος είναι τα δύο άκρα-κακίες τότε ποια είναι η μεσότητα-αρετή; Μήπως το να είσαι νεκροζώντανος, κοινώς ζόμπι; Αν η αρρώστια και η υγεία είναι δύο ακραίες καταστάσεις τότε ποιο είναι το καλό; Μήπως το να είσαι μισοάρρωστος ή μισο-υγιής;» 

Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει κάποιος να διαλέξει ως επιθυμητά τα άκρα της ζωής και της υγείας παραβιάζοντας έτσι τον κανόνα ότι η αρετή είναι στη μέση. Ας το θυμούνται λοιπόν προτού βιαστούν να πάρουν θέσεις πάνω στα κοινωνικά-πολιτικά ζητήματα. 

Είναι καιρός οι νεκροζώντανοι να επιστρέψουν πίσω στη ζωή ή να πεθάνουν οριστικά για να πάψουν τα φαντάσματα τους να στερούν απ' τους υπόλοιπους ένα καλύτερο μέλλον. 

Το κείμενο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στις 12/01/2012 στη διεύθυνση: http://eleftheria111.wordpress.com